Στη Γειτονιά του Φοίβου Δεληβοριά

Την Τετάρτη 27 Μαρτίου ο Φοίβος Δεληβοριάς εμφανίστηκε στη Misirlou Live Stage και εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία για να πάρουμε μια ακόμα συνέντευξη. Τον ευχαριστούμε πολύ και ελπίζουμε να πέρασε τόσο καλά όσο κι εμείς. Ευχαριστούμε επίσης την PROSPERO που μας βοήθησε στην επικοινωνία και τον Δημήτρη Μακρή που φρόντισε να έχουμε όσο χρόνο χρειαζόμασταν.

Ακολουθήστε μας στο Facebook.
Ακολουθήστε μας στο Instagram.

Συμμετείχαν: Καθηνιώτη Ολυμπία, Πισκιλοπούλου Αναστασία, Πετρόπουλος Παναγιώτης, Παπαδοπούλου Ειρήνη, Σιγλίδης Αλέξανδρος

Guest: Παπαδόπουλος Χαράλαμπος

~ ~ ~ ~ ~ ~

Γνωριζόμαστε και ξεκινάει η συζήτησή μας από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης…


Τα Social media που υπάρχουν είναι fanpage ή δικά σου;

Δικά μου, δεν έχω fanpage. Έχω φτιάξει ένα προσωπικό προφίλ στο Facebook που έχω τιγκα τους φίλους μου και εκεί ποστάρω τα δικά μου. Για καμιά ταινία, μουσική, γνώμες κτλ. Και εχω και την επαγγελματική σελίδα τόσο στο Facebook όσο και στο Instagram που έχουν την αυτονομία τους. Τα χειρίζομαι εγώ με λίγη βοήθεια εδώ από το Δημήτρη σε κάποια πράγματα όταν δεν μπορώ, αλλα γενικά εγώ τα χειρίζομαι. Τα διαβάζω όλα, απαντάω όταν το νιώθω… Δεν έχω καθόλου Twitter και TikTok. Σ’αυτά υστερώ λίγο… Δεν απασχολούν τόσο πολύ την ημέρα μου να σου πω την αλήθεια αλλά μ’αρεσει να έχουν το δικό μου χρώμα και αυτά.

Πιστεύεις ότι είναι στην εποχή μας απαραίτητο ένας καλλιτέχνης -ειδικά αν είναι ανερχόμενος- να έχει social media; Γιατί έχουμε ακούσει από ηθοποιούς ας πούμε ότι μπορεί κάποιος που έχει μόλις αποφοιτήσει από μια δραματική σχολή να χάσει μια δουλειά εξαιτίας των followers του, επειδή θα δοθεί η δουλειά σε κάποιον με περισσότερους.

Καλώς ή κακώς είναι απολύτως απαραίτητο. Για μένα είναι καλύτερα έτσι. Γιατί παλιά είχαμε ένα ολόκληρο σύστημα που έπρεπε να κλείσεις συνεντεύξεις σε τηλεοράσεις, σε ραδιόφωνα πάρα πολλές ... Το οποίο ήταν και χρονοβόρο και δεν διέσωζε πάντα τον δικό σου τον τρόπο. Θυμάμαι πάρα πολλές αμήχανες συνεντεύξεις μου μικρός που έπρεπε να πάω στο πρωινάδικο και να μιλάω σε έναν μάγειρα και μια αστρολόγο. Και μιλούσαν όλοι μαζί… Ήταν λίγο περίεργο. Με το που βγήκαν αυτά πραγματικά λέω θα παίξω στην Τεχνόπολη, θα παίξω στο Θέατρο Βράχων πολύ απλά, το κάνω με ένα δικό μου τρόπο και ξαφνικά τα εισιτήρια ξεκινάνε, ο κόσμος έρχεται, υπάρχει μια αδιαμεσολάβητη επαφή βρε παιδί μου. Αν κάτι θες να πεις που είναι λιγο πιο οξύ ή πιο χιουμοριστικό απ’ όσο το σηκώνει ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης ας πούμε το κάνεις εκείνη την ώρα και το πληρώνεις φυσικά, αλλά είναι τίμιο. Είσαι εσύ και οι ακροατές σου οι οποίοι ενδιαφέρονται για σένα. Μ’αρέσει, εγώ δεν το θεωρώ κακό δηλαδή. Τουλάχιστον στο επαγγελματικό επίπεδο μου έχει κάνει πολύ καλό.

Τώρα το άλλο, το γεγονός ότι το μυαλό σου είναι συνέχεια ανοιχτό σε διασπάσεις, σε ειδήσεις, στο τι έγραψε ο ένας, στο τι είπε ο άλλος, αυτό είναι μια άλλη παρενέργεια που όμως τι δεν έχει παρενέργεια, δεν είχαν τα παλιά μέσα παρενέργεια ...

Άρα είναι κάτι απαραίτητο.

Ναι, και θα έλεγα θετικά απαραίτητο. Δεν μου αρέσει που προσλαμβάνουν έναν ηθοποιό ( με αυτό το κριτήριο), μπορεί ένας ηθοποιός να είναι ένας απολύτως μοναχικός άνθρωπος που δεν θέλει σχέση, όχι μόνο με τα παραδοσιακά μέσα αλλά ούτε και με αυτά. Αλλά δυστυχώς είναι μια τάση. Έχει θετικές και αρνητικές πλευρές.

Οι Σέρρες ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν έχεις ξανακάνει κάτι παρόμοιο, κινηματογραφική μουσική στο παρελθόν. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Καταρχάς αυτό βγήκε πολύ γλυκά γιατί στην πανδημία, στο lockdown, το πρώτο, εγώ έχω μια κόρη που τότε ήταν 8. Λοιπόν, αρχίσαμε να βλέπουμε σειρές για να περνάει η μέρα. Και είδαμε το “Στο Παρά Πέντε”. Το είδαμε όλο και η Ιόλη είχε ενθουσιαστεί. Μάθαινε τη ζωή μέσα απ’ αυτό, είχε λατρέψει τους χαρακτήρες, κάθε μέρα με ρώταγε πράγματα για τη Ζουμπουλία, για τον Σπύρο, τη γιαγιά του κτλ. Είχε πάθει έρωτα με τη Θεοπούλα, μου έλεγε πως θέλει να τη γνωρίσει. Εγώ δεν είχα γνωριστεί με τον Γιώργο τον Καπουτζίδη, ένα γεια μπορεί να είχαμε πει σε παρασκήνια κλπ. Του έστειλα λοιπόν ένα πολύ τρυφερό γράμμα και εγώ συγκινήθηκα πολύ με το" παρα πέντε" που το ξανάβλεπα προσεκτικά και του λεγα για την κόρη μου κλπ. Οπότε μου απάντησε και αυτός με μεγάλη χαρά και συγκίνηση γιατί μου είπε κιόλας ότι όταν είχε έρθει φοιτητής στην Αθήνα στη Δραματική Σχολή πρωτοετής, είχα βγάλει εγώ μόλις τον δίσκο μου το “Η ζωή μόνο έτσι ειν’ ωραία” και τον είχε πάρει και τον ακούγαν συνέχεια. Υπήρξε έτσι μια τρυφερότητα και φιλία από μακριά και μετά μόλις μου είπε την ιδέα του για τη σειρά και οτι θα ‘θελε εγώ, ευκαιρίας δοθείσης, να του κάνω μουσική αλλά και ένα τραγούδι, αν μπορούσα, για τις Σέρρες ενθουσιάστηκα και του είπα αμέσως ναι. Και μετά ξερεις ήταν πάρα πολύ ωραίο ότι έπαιρνα αμοντάριστο ή πολύ πρόχειρα μονταρισμένο υλικό, έβλεπα καποιες σκηνές και καθόμασταν με τον Χρήστο τον Λαϊνά, τον συνεργάτη μου, σε ένα στούντιο και άρχιζα να παίζω πιάνο, κιθάρα, να φτιάχνω μικρές ατμόσφαιρες. Είναι μαγικό αυτο το πράγμα. Βέβαια είχε και μια σκοτεινή εξέλιξη αυτό, ο πρωταγωνιστής θα ξέρετε ότι…. Και ήταν πάρα πολύ περίεργο, ήταν σαν να χάνω δικό μου άνθρωπο γιατί κάθε μέρα δούλευα πάνω σε αυτό το πρόσωπο, όλες τις σκηνές που έπαιζε και έλεγα: “Άντε να τελειώσει αυτή η σκηνή να πάμε εκεί πέρα στην παρουσίαση να γνωρίσω και αυτό το παλικάρι που ήταν πάρα πολύ συμπαθητικό” αλλά ξέρεις... είναι κάτι που σε δένει πολύ με την εικόνα. Το να προσπαθείς να δείς την ψυχή της, την μουσική.

Ξεκίνησες τη μουσική με την κλασική κιθάρα. Δάσκαλός σου ο Ορφέας Περίδης, που έχει ένα κάποιο κύρος στην ελληνική μουσική σκηνή… Πώς νιώθεις που ένας  τόσο σπουδαίος άνθρωπος σου έκανε μάθημα;

Νιώθω πολύ τυχερός γιατί εκείνη  την περίοδο ήταν ένα παιδί που δίδασκε κιθάρα στην γειτονιά μου, δεν ήταν ένας άνθρωπος που είχε ακομα κύρος. Ήταν 20 χρονών και εγώ ήμουν  9. Ήταν μια τέτοια φάση και μας λέγανε όλοι “Αν θες να μάθεις κιθάρα πήγαινε στον Ορφέα”. Είχαν πάει και δυο τρεις συμμαθητές μου.

Έπαθα πολιτισμικό σοκ με τον Ορφέα διότι είχα δοκιμάσει πριν να ξεκινήσω Ωδείο. Μας μαθαίνανε κλίμακες και όλα αυτά που τα βαριόμουνα θανάσιμα. Ο Ορφέας από το πρώτο μάθημα -πέραν του ότι έχει αυτή την καλοσύνη, είναι μια πολύ αγγελική φιγούρα και τότε που ήταν μικρός ήταν πιο έντονο αυτό- μου έγραφε κασέτες με τραγούδια των Beatles ή με τραγούδια ελληνικά που είχαν πάρα πολύ ωραία κιθάρα. Πολύ σύντομα με έκανε να ερωτευτώ αυτό το όργανο.

Και μετά με παρακινούσε σιωπηλά να γράφω. Μου έπαιζε τραγούδια του που είχε αρχίσει να γράφει. Μαγευόμουν και ανυπομονούσα να έρθει κάθε Τετάρτη σπίτι μου για να του γράψω ένα τραγούδι και να το παίξουμε μαζί. Είναι σε προσωπικό επίπεδο ο άγγελος μου. Και με βοήθησε διπλά, γιατί, όταν έβγαλε την “Φωτοβολίδα” το 93’ και έγινε γνωστός, με πήρε μαζί του να ανοίγω εγώ τις συναυλίες. Εκεί με είδαν από τη δισκογραφική, εκεί με είδε κόσμος πρώτη φορά. Του χρωστάω απίστευτα πράγματα και τον αγαπάω πάρα πολύ.

Άρα χάρη σε αυτόν ακολούθησες τη μουσική;

Ναι, ναι… Τη μουσική καθαρά χάρη σ’αυτόν. Προφανώς, ντάξει, ξέρεις ακολουθείς ένα δρόμο αν είναι εκεί ο δρόμος σου. Είχα κλίση σε αυτό. Αλλά αν δεν ήταν αυτός πραγματικά μπορεί και να μην την ανακάλυπτα. Μπορεί να το πάλευα και να μην γινόταν. Παίζει μεγάλο ρόλο ένας ωραίος δάσκαλος.

 

Έχει λογοκριθεί ποτέ η μουσική σου;

Ναι, το τραγούδι “Υβρεοπομπή”, λογικό το βρίσκω κιόλας. Το είχα γράψει στα μαγειρεία στο στρατό είχα μαζέψει όλες τις βρισιές του στρατού και κάπως ήταν αστείο, μια παρέλαση αλλά το οποίο στις συνθήκες των live μου περνούσε πάρα πολύ. Το κοινό μου ήταν υποψιασμένο υπήρχε μια συνενοχή μεταξύ μας. Ξέραμε για τι μιλούσαμε. Για την κατάσταση του ελληνικού στρατού.

Με το που βγήκε όμως σε δίσκο  έπρεπε να βγάλουμε μπάνερ στο δίσκο ότι ήταν ακατάλληλοι στίχοι. ”Επιθυμητή γονική συναίνεση” έπρεπε να γράφει. Αμέσως, το έπαιξε ο Τζίμης ο Πανούσης στην ραδιοφωνική εκπομπή που είχε τότε και αμέσως με το που το έπαιξε άρχισαν να στέλνουν γράμματα στο Εθνικό Ραδιοφωνικό Συμβούλιο. Ένας αξιωματικός είχε βρει και τον φακελό μου και καλά και τον είχε βγάλει στο ίντερνετ κα έλεγε πράγματα του τύπου:  “αυτός σίγουρα μπήκε βύσμα” (γιατι ήμουν στην αεροπορία) “και τολμά και δαγκώνει το χέρι που τον τάιζε”. Κάτι τέτοια…

Και τα έγραφε όλα (ο φάκελος). Στο στρατό συλλέγουν πάρα πολλες πληροφορίες, έπαθα σοκ. Ένα είδος φακέλωμα για εμένα είχε βγει. Αλλά ναι, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν σκέφτηκα ότι το κομμάτι αυτό θα βγει για να παιχτεί στο ραδιόφωνο. Δεν με πείραξε ποτέ αυτή η απαγόρευση. Δεν υπήρξε θέμα.

Άρα και στην αεροπορία τα ίδια γίνονται με τον στρατό ξηράς και το ναυτικό…

Εμένα με βάλαν χωρίς να το ξέρω. Ήμουν γνωστός εκείνη την περίοδο, είχα βγάλει δύο δίσκους, ο τελευταίος είχε κάνει και επιτυχία... Ένας στρατηγός (δούλευε στο Εθνικής Αμύνης αν θυμάμαι καλά) με άλλαξε σώμα, αλλά αυτό ήταν χειρότερο για μένα, γιατί η αεροπορία τότε ήταν 20 μήνες, δηλαδή δεν ήταν και λίγο.

Τον 18ο μήνα δεν θυμόμουν πια πώς ήταν έξω. Είχα εξόδους αλλά δεν θυμόμουν πως είναι να μην ξυπνάς μέσα σε ένα στρατόπεδο. Δεν πίστευα ότι θα τελειώσει. Ιδρυματοποιείσαι.

Είχε τα καλά του.. Πράγματι είναι πιο χαλαρή η αεροπορία, πράγματι η παραμεθόριος κρατάει λιγότερο, εμένα με είχαν βάλει και ένα ωραίο 6μηνο υπεύθυνο σε μια λέσχη αξιωματικών στο Βόλο και έπαιζα μουσική. Εκεί ήταν πολύ ωραία αλλά γενικά δεν ήταν πολύ διαφορετικά από στρατό ξηράς και ναυτικό. Και ήταν πολύ χειρότερα από τώρα. Πραγματικά πέρναγες μισή ζωή εκεί μέσα. Ήταν πολύ δύσκολο.

~ ~ ~ ~ ~ ~

Σε αυτό το σημείο της συζήτησης είχαμε μια (ελπίζουμε ευχάριστη) έκπληξη για τον Φοίβο Δεληβοριά. Μία τηλεφωνική ερώτηση, σημαντικού περιεχομένου, απευθείας από μιά ταβέρνα στα Γιάννενα…

- Έλα Χαράλαμπε. Ο Φοίβος είμαι.
- Είσαι ο Φοίβος ωπα ωπα… λοιπόν είμαι στα Γιάννενα σε μια ταβέρνα και δεν πιάνω καλό σήμα.
- Θα πάτε και για κλάμπινγκ;
- Σου είπαν ότι έχω να σου κάνω μια ερώτηση;
- Ναι.
- Λοιπόν, θέλω να μάθω τι λέει το ρονγκο ρονγκο.
- Αααα, αυτά δεν τα αποκαλύπτουμε!
- Τι είναι τουλάχιστον;
- Μεταξύ εμένα και του Μητσοτάκη (του καλού) είναι αυτά.
- Θα πεθάνω με την απορία. Δεν βρήκα κανέναν να μου απαντήσει…
- Κοίταξε, όταν (φτου φτου φτου) σε καμιά 80αριά χρόνια θα είσαι στο νεκροκρέβατό σου, θα έρθω και θα στο ψιθυρίσω στο αυτί. Εγώ θα ζω ακόμα φυσικά, θα είμαι μια χαρά. Και το ότι ξέρω το ρονγκο ρονγκο θα με κάνει να ζω… (γέλια)
- Ευχαριστώ Φοίβο.
- Εγώ ευχαριστώ!
- Ελπίζω τα παιδιά να μην σε απογοητεύουν…

~ ~ ~ ~ ~ ~

Θα επιστρέψει η ταράτσα το καλοκαίρι;
    
Ναι! Το ανακοινώνουμε και επίσημα 19 Απριλίου. Θα ναι πάρα πολλοί από την παλιά ομάδα: ο Θανάσης Αλευράς, ο Βύρωνας  Θεοδωρόπουλος και λοιπά. Θα έχουμε και τη Ρένα Μόρφη μαζί μας και κάποιους μουσικούς του κουτιού, μαζί με τη δική μου την ορχήστρα. Έχουμε ήδη κλείσει φοβερούς καλλιτέχνες για κάθε εβδομάδα. Θα έρθουν και οι φίλοι μου τα "νούμερα" μία μέρα να κάνουν κατάληψη αλλά και πάρα πολλοί γνωστοί και αγαπημένοι μου φίλοι από όλη την φάση και τώρα είμαστε σε στάδιο που γράφουμε τα κείμενα.

Έχεις κάνει συνεργασία με τη Μαρίνα Σάττι, το τραγούδι σας έπαιξε μάλιστα την Παρασκευή στη ραδιοφωνική μας εκπομπή. Φέτος, ως γνωστόν, θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Πώς νιώθεις που ένας άνθρωπος με τον οποίο έχεις συνεργαστεί θα εκπροσωπήσει την χώρα μας σε έναν τόσο μεγάλο διαγωνισμό;

Κοίταξε, εγώ μεγάλωσα σε μια γενιά που είχε παρακμάσει πολύ η Eurovision, δεν της δίναμε πια σημασία. Υπήρχε ένα τραγούδι, πολύ γνωστό, το “Hold me now”, το 87’ θυμάμαι ήταν. Αυτό συνέπεσε με την δική μου ηλικία, που ενδιαφερόμουν ακόμα. Μετά, τη σνομπάραμε πάρα πολύ, είχε ξεπέσει κιόλας ο διαγωνισμός φοβερά. Διασκεδάζω πάρα πολύ όταν συναντιέμαι με τον Γιώργο τον Καπουτζίδη, θυμάται απίστευτες λεπτομέρειες και τις λέει και τόσο γλαφυρά που με ενθουσιάζει κι εμένα.

Ωστόσο δεν ήμουν ποτέ σ’αυτή τη μυθολογία. Το γεγονός όμως ότι η Μαρίνα δουλεύει προς αυτή την κατεύθυνση, θέλει να κάνει πράγματα και εκτός Ελλάδας και τα λοιπά και είναι ίσως ένα εφαλτήριο, τι να πω; Χαίρομαι πολύ, θα ήθελα να πάει πολύ καλά και να είναι όλα καλά για εκείνη, γιατί είναι ένας άνθρωπος τον οποίο θεωρώ φοβερά ταλαντούχο, της έχω τρομερή αγάπη και είχαμε πάρα πολύ καλή συνεργασία. Είναι μία μαγεία να την βλέπεις να δουλεύει με τους μουσικούς ή με το στούντιο, με τις "FONES" της, με τις ομάδες της και τα λοιπά. Είναι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, ελπίζω πραγματικά να σκίσει, μόνο καλά συναισθήματα έχω γι’αυτήν.

Γελάω βέβαια λίγο γιατί όπου σταθείς κι όπου βρεθείς μιλάνε γι’αυτό λες και είναι το μεγάλο εθνικό ζήτημα. Άλλοι κράζουν, με έναν τρόπο φοβερά δηλητηριώδη, άλλοι αναλύουν το κομμάτι λες και είναι Διονύσιος Σολωμός. Λέω “εντάξει βρε παιδιά!”. Είναι ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα και εφόσον επέλεξε να κάνει και αυτό ελπίζω να διακριθεί.

Πολύς κόσμος λέει πως η Αθήνα δεν είναι ένα ιδανικό μέρος για να ζήσει κανείς, αν και κάποιες φορές είναι αναγκαίο. Εσύ πώς την αγάπησες τοσο;

Κοίταξε να δεις, εγώ έχω μια ροπή να ανακαλύπτω τις ομορφιές σε ένα μέρος, δηλαδή μου αρέσει να περπατάω, να ψάχνω… Και η Αθήνα, όπως λένε σε κάτι ταινίες, αν τη δεις από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία είναι πολύ όμορφη σα πόλη. Έτσι είναι η Αθήνα, όχι σαν εδώ. Εδώ πέρα κάνεις μια βόλτα στη Παλιά Πόλη, την ερωτεύεσαι, οπότε έχω έρθει εδώ, μου αρέσει πάρα πολύ και έχω και άλλες πόλεις που τις αγαπάω ιδιαίτερα και στο εξωτερικό. Στην Αθήνα όντως πιστεύω ότι σε πάρα πολλά της μέρη έχει επικρατήσει η κακή πολεοδομία, η κακή αρχιτεκτονική, η βρωμιά, τα όχι τόσο θετικά της στοιχεία. Παρόλα αυτά δεν ξέρω ίσως επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα εκεί, έπαιρνα το τρόλεϊ με τους φίλους μου κάθε Σάββατο και κάναμε βόλτα, ανακαλύπταμε γειτονιές, ξέρω τα μυστικά της, ξερω να σε πάω μία βόλτα στην Αθήνα, να σου δείξω γιατί της αξίζει η αγάπη σε ορισμένα πράγματα και θα έλεγα ότι αυτό δεν το χάνει κιόλας, είναι μια πόλη που ακόμα κρατάει τον σφυγμό της ζωής της, ξενυχτάει, κάνει πράγματα, έχει μια δυναμική, δεν είναι μια τυχαία πόλη.

Μπορείτε να μας πείτε ένα τραγούδι από τα δικά σας που ξεχωρίζετε και την ιστορία πίσω από αυτό;

Έχει πλάκα το πώς γράφτηκε το “Εκείνη”. Θυμάμαι είχα γυρίσει πολύ χάλια από μια κακή τηλεοπτική εκπομπή που είχα πάει. Είχα πάει εκεί ρε παιδί μου και με είχανε ψιλοσύρει, εκεί ντρεπόμουνα πάρα πολύ, ήμουν σα το ψάρι έξω από το νερό. Εν τω μεταξύ μόλις τα είχα φτιάξει με μια κοπέλα που μ’άρεσε και υπήρχε έτσι μια πολιορκία, δράματα 3-4 μήνες και λοιπά και ήμουνα σε μία φάση κιόλας που ξέρεις (τότε δεν είχαμε και κινητά) και είχαμε παρεξηγηθεί το πρωί, πήγα στο στούντιο, ήμουν πάρα πολλές ώρες εκεί, δεν είχαμε μιλήσει, το βράδυ που γύρισα ήταν πάρα πολύ αργά για να την πάρω και ήμουν σε αυτή τη κατάσταση. Ότι πήγα σε μία πάρα πολύ χάλια εκπομπή και θέλω να μιλήσω σε αυτή και δε μπορώ. Οπότε κάθισα στο πιάνο για να μου φύγουν τα νεύρα και άρχισα να γράφω μια μελωδία συνέχεια.  Οπότε αρχίζω και γράφω για εκείνη, αλλά το παίρνω από αυτό για τη μητέρα το ένα το άλλο κλπ, " γεννιέσαι" η πρώτη λέξη ... θυμάμαι λοιπόν ότι έγραψα δύο φοβερές στροφές, ενθουσιάστηκα, μετά νύσταξα, πήγα να κοιμηθώ, το πρωί τελικά συμφιλιώθηκα με την κοπέλα και δε μου ερχόταν να το συνεχίσω.

Το άφησα για λίγες μέρες, αλλά ήταν ένα κομμάτι που όπου και να πήγαινα τότε, είτε σε συναδέλφους, σε φίλους, τότε κάναμε πολύ παρέα, είχαμε βγει αρκετοί νέοι μαζί, έκανα παρέα με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Μανώλη Φάμελο, τον Κώστα Λειβαδά και πήγαινα τους έλεγα “Για άκου αυτό” μου λέγανε “Ναι” και έλεγα “Πώς θα το συνέχιζες εσύ;” μου λέγανε ιδέες. Έπαιζα το βράδυ, εκείνη τη περίοδο εμφανιζόμουν με τον Σαββόπουλο, ρώταγα “Κύριε Διονύση εσείς τι θα κάνατε;” πήγαινα στον Ορφέα. Ήταν κάπως ενδοπαρεΐστικο χωρίς να έχει τελειώσει, οπότε μόλις τελείωσε η περιοδεία με τον Σαββόπουλο, έκλεισα πρώτη φορά να κάνω τις δικές μου παραστάσεις σε ένα μαγαζί που λεγότανε “Γραμμές” και ήμουν 22 ετών.  Θα πρωτοπαρουσίαζα και καινούρια τραγούδια, οπότε ήθελα να το τελειώσω οπωσδήποτε και θυμάμαι ότι πραγματικά μου ήρθε μια έκλαμψη μια μέρα που είχα πάει και καθόμουν στο μπαρ που σερβίριζε η κοπέλα (αυτή που τα είχαμε πλεον) και καθώς τη κοίταζα μου ήρθε το τέλος του κομματιού.

Το φοβερό είναι ότι σημείωσα την ημερομηνία και πήγα και βρήκα τη πρώτη σελίδα για να τα ενώσω και ήτανε 9 μήνες ακριβώς, δηλαδή αρχίζει με τη λέξη “γεννιέσαι” και ήτανε μικρός τοκετός, μιλάει δηλαδή για τη γέννηση, για τη μάνα κλπ. Έγραψα δηλαδή ένα τραγούδι για τη γυναίκα και έγραψα για το κύκλο της γέννησης, ήταν πολύ συγκινητικό.

Αν μπορούσες να φτιάξεις μια γειτονιά και να έβαζες μέσα όποιον χώρο και όποιον άνθρωπο μπορούσες από ποιους θα αποτελούταν;

Φοβερό αυτό που μου λες… Όταν ήμουν μικρός έβλεπα συνέχεια ένα μέρος της Καλλιθέας, της γειτονιάς που μεγάλωσα, το οποίο δεν υπάρχει, αλλά το έβλεπα σε πάρα πολλά όνειρα: δηλαδή ότι πήγαινες λίγο μετά από το ποτάμι και πέρναγες την άλλη όχθη που είναι κάπου στα νότια της Καλλιθέας .Υπήρχε μια πολύ συγκεκριμένη γειτονιά που είχε σπίτια λίγο σαν στη χώρα του Οζ. Εκεί έμεναν λίγο διαφορετικοί άνθρωποι, οι οποίοι ήτανε και λίγο σαν οικογένεια ελληνικών ταινιών, υπήρχε ένα τέτοιο πράγμα. Μου έχει μείνει αυτή η εντύπωση από αυτά τα πολλά όνειρα. Ήταν πάντα ζεστό ανοιξιάτικο μεσημέρι σε αυτό το μέρος, είχε πάντα έναν ήλιο, καθόντουσαν παιδιά έξω από τα σπίτια...

Αυτό το μίγμα της παλιάς γειτονιάς, αλλά σίγουρα με πολύ μουσική και πολύ από αυτή την τρέλα που έχουν οι άνθρωποι στα "Νούμερα", κάπως έτσι τη φαντάζομαι. Σίγουρα με θερινό σινεμά κάθε βράδυ , να έρχονται όλοι όμως,να γίνεται χαμός. Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ, επειδή πρόλαβα λίγο την αίσθηση της κοινότητας... και εσείς που ζείτε στη Ξάνθη ίσως την εχετε ζήσει λίγο πιο πρόσφατα, αλλά το θυμάμαι πολύ έντονα αυτό.

Λέγαμε με το Δημήτρη (Δημήτρης Μακρής) στο αμάξι, θυμόμαστε όταν ήμασταν 7 που πηγαίναμε σε πλατείες και έδειχνε το “Μάθε παιδί μου γράμματα” μια ελληνική ταινία της εποχής.  Πήγαιναν όλοι, μπαμπάδες, μαμάδες, παιδάκια, ήταν ένα πράγμα πολύ ωραίο, δηλαδή υπήρχε μια αίσθηση τέτοια. Μου λείπει λίγο αυτό το πράγμα που δοκιμάζαμε μαζί όλη η γειτονιά πολλά πράγματα, που είχαμε σινεμά και κάθε βράδυ ήμασταν εκεί και μετά πήγαινες στην πλατεία και ήταν στη μια πιτσαρία οι μεν στην αλλη οι δε . Ακόμα και οι τσακωμοί είχανε μια χάρη, τώρα γίνεσαι χάλια με τον άλλο αλλά γίνεσαι απο το Twitter ξέρω 'γω. Εκεί είχαμε τα καφενεία μας, ήταν οι αντίπαλοι μας, ήταν ξέρεις το παιδί που δε συμπαθούσαμε, οι πολιτικοί αντίπαλοι των γονιών μας, ήταν πιο ζωντανό.

Αν μπορούσες να δώσεις μια συμβουλή σε κάποιον που βλέπεις ότι ασχολείται, σε κάποιον που θελει να γίνει αργυροχρυσοχόος; (Την ερώτηση έχουμε δανειστεί από το Barber Show του Σπύρου Γραμμένου όταν κούρεψε τον Φοίβο Δεληβοριά).

Αργυροχρυσοχόος; Να μην εμπιστεύεται ποτέ τις συμβουλές των άλλων αργυροχρυσοχόων. Να βρει τον δικό του δρόμο. Να κάνει αργυροχρυσοχοΐα καθαρά με έναν δικό του τρόπο, να μη μιμείται (γελια)

Ευχαριστούμε πολύ.

Παιδιά ευχαριστώ πάρα πολύ είστε γλύκες όλοι. Και εσείς και οι κυρίες σας.

 

~ ~ ~ ~ ~ ~

Στη συναυλία ακούσαμε κομμάτια καινούργια και παλιά, αυτό όμως που μας εντυπωσίασε ήταν ότι δεν ήταν ακριβώς τα κομμάτια που γνωρίζαμε. Όπως έχει πει και ο ίδιος ο καλλιτέχνης, τον κουράζει να κάνει την ίδια ακριβώς συναυλία για πολύ καιρό. Οπότε την αλλάζει κάθε τόσο με έναν ωραίο τρόπο, διασκευάζοντας τα κομμάτια του. Έτσι ακούμε μια διαφορετική Μπόσα Νόβα του Ησαΐα. Άλλα κομμάτια που έπαιξε μαζί με τους Σωτήρη Ντούβα και Κωστή Χριστοδούλου ήταν το Μόνο Ψέματα, Αυτή που περνάει, Ελένη Τοπαλούδη, ο Μπάσταρδος Γιός αλλά και το Ο Κόσμος Σου της συνεργάτιδάς του Νεφέλης Φασούλη.

Αυτή τη φορά, θα θέλαμε να επισημάνουμε και την στάση του κοινού απέναντι στους μουσικούς, που δεν ήταν η καλύτερη. Το έχουμε παρατηρήσει και σε άλλες συναυλίες (συμπεριλαμβανομένων και δικών μας) πως ο κόσμος δεν σέβεται τους καλλιτέχνες. Πολλές φορές ακούγεται πιο δυνατά μια ιστορία που αφηγείται το διπλανό τραπέζι παρά το ίδιο το τραγούδι. Θα έπρεπε να έχουμε μια διαφορετική νοοτροπία, να δίνουμε όλη μας την προσοχή στους ανθρώπους πάνω στη σκηνή και για 2 ώρες να περιορίζουμε περιττές κουβέντες βοηθώντας έτσι τους καλλιτέχνες να μας δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Γιατί εν τέλει, έχει και το κοινό μερίδιο ευθύνης γι αυτό.

Ο Σπύρος Γραμμένος προτείνει!

    Όλη η ομάδα αγαπάει Σπύρο Γραμμένο. Και επειδή δεν θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία να του μιλήσουμε και φέτος -πέρσυ είχαμε πάρει μια αξέχαστη για μας συνέντευξη-  καθίσαμε και σκεφτήκαμε μια καινούργια στήλη για το blog μας.

    Μέσω των συνεντεύξεων που ανεβάζουμε, προσπαθούμε να προτείνουμε στο κοινό μας νέα κομμάτια, ανερχόμενους μουσικούς και μπάντες. Το τι θα μας πρότειναν όμως οι ίδιοι να ακούσουμε δεν το είχαμε σκεφτεί ως τώρα. Ξεκινάμε λοιπόν αυτό το εγχείρημα με Σπύρο. 

    Εδώ μπορείτε να βρείτε το πρόγραμμά μας στο Facebook

    Παρακάτω γράφουμε για σένα, (παιδιά πληρωμένα) καλές κριτικές

~ ~ ~ ~ ~ ~

 ~ ~ ~ ~ ~ ~

    - Θέλουμε να μας μιλήσεις για ένα κομμάτι που σε έχει επηρεάσει τον τελευταίο καιρό. Για ένα κομμάτι που δεν ξεκολλάει από το μυαλό σου, για τα συναισθήματα που σου προκαλεί και γιατί πιστεύεις οτι είναι αυτο;

    -  Το κομμάτι που μου έχει κολλήσει τελευταία με αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη, είναι το "Ξυπνάτε, πεθαίνω" από τους Πίσα και Πούπουλα. Αυτό το κομμάτι σιγουτραγουδάω, αυτό ακούω έτσι, πολλές στιγμές. 

Γενικά βέβαια περνάω μια περίοδο από τον Σεπτέμβρη που θέλω να ακούω instrumental. Δεν θέλω στίχο, κάπου έχουν κουραστεί τα αυτιά μου.

Αλλά κρατάτε το "Ξυπνάτε πεθαίνω", βάλτε το να παίξει.

~ ~ ~ ~ ~ ~

    Η κριτικές που θα διαβάσετε θα είναι μόνο θετικές. Ο Γραμμένος είναι ένας καλλιτέχνης που προσφέρει στο κοινό τρυφερά και αστεία τραγούδια αλλά και κομμάτια με κοινωνικοπολιτικά μηνύματα. 

 

 

 

    Αυτό ακτιβώς είναι και οι συναυλίες του. Παρόλο που πέρσυ το περιεχόμενο διέφερε λόγω του ότι παρακολουθήσαμε μιά μουσική παράσταση και όχι μιά συναυλία, η δομή ήταν παρόμοια. Το πρώτο μέρος κάπως πιο ελαφρύ και χιουμοριστικό, ενώ το δεύτερο σοβαρό. Εκτιμούμε - και πρέπει να εκτιμούμε - την μουσική που μας κάνει να σκεφτόμαστε και να προβληματιζόμαστε και ο Σπύρος (όπως ακούστηκε) προσπαθεί να αφυπνίσει το κοινό του. Άλλωστε δεν βλάπτει για μια στιγμή να πάψουμε να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε τις ζωές των γύρω μας.

    Στις 2 Φεβρουαρίου λοιπόν, βρεθήκαμε ξανά στο ίδιο δωμάτιο με τον Σπύρο Γραμμένο (από την μπάντα του Σπύρου Γραμμένου) και με δύο εξίσου ταλαντούχους και εξαίρετους μουσικούς, τον Χρήστο Καλκάνη και τον Μιχάλη Γαλάνη. Το live ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν και αυτό που περιμέναμε να δούμε. Όπως και πέρσυ φύγαμε με χαμόγελο, αλλά και μια πικρία για αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο μας. 

    Σας ευχαριστούμε και τους τρεις και πάλι και σας περιμένουμε του χρόνου!

~ ~ ~ ~ ~ ~

~ ~ ~ ~ ~ ~

Συμμετείχαν οι μαθητές:

Παπαδόπουλος Χαράλαμπος (φωτογραφικό υλικό), Καθηνιώτη Ολυμπία (κείμενο), Σιγλίδης Αλέξανδρος, Παπαδοπούλου Ειρήνη, Μιτσικάρη Ανδριάνα.

Κριτικές δίσκων - Φεβρουάριος 2024

   Αφού αναζητήσαμε και ακούσαμε νέες κυκλοφορίες της περιόδου του 23΄ καταλήξαμε στις παρακάτω. Με αυτόν τον τρόπο κάποια παιδιά ανέλαβαν να γράψουν μια γενική εικόνα για τον καθένα ξεχωριστά από τους καλλιτέχνες, αλλά και να αποτυπώσουν την γνώμη τους με στόχο την σύνταξη μιας κριτικής . Καλή ανάγνωση! 

___________________________________________________________________________________

 Jon Voyager – Monsters 

Από την Ελλάδα ... μέχρι και τον Καναδά. Ο Έλληνας καλλιτέχνης "Jon Voyager" ή Γιάννης Βογιαντζής, εκπλήσσει με το πρώτο του άλμπουμ "Monsters". Με έμπνευση ό τον Elton John, τον Neil young αλλά και prog ρυθμούς, δημιουργεί ένα ιδιαίτερο άκουσμα. Μέσω αυτού του άλμπουμ, ο Jon αφηγείται ιστορίες αγάπης, ερωτικής απογοήτευσης αλλά και νέων αρχών.

 Θεωρώ αυτό το άλμπουμ κατάλληλο για τους λάτρεις της πιο χαλαρής rock, αλλά και ακουστικής μουσικής. Κάποια από τα 

τραγούδια δεν μου παρακίνησαν το ενδιαφέρον, καθώς είναι αρκετά συνηθισμένα ακούσματα που δεν θα επέλεγα να ακούσω. Παρ' όλα αυτά συμπάθησα τα περισσότερα instrumentals των κομματιών. Παρατηρώ ότι "παίζει" με τους ρυθμούς σε κομμάτια όπως το "Monsters" και το "Minor Tom", κάτι το οποίο με εντυπωσιάζει. Δυστυχώς, δεν προτίμησα τα vocals στα περισσότερα κομμάτια. 

 Βασιλική Σεραφείδου 

___________________________________________________________________________________

Lip Forensics- Apophenia

Οι Lip Forensics είναι ένα duo από την Αθήνα, αποτελούμενο από τους Ekelon (Κώστας) και Zade (Ζήσης).  Η συνεργασία τους ξεκίνησε φτιάχνοντας το soundtrack μιας σκηνής εγκλήματος και έφτασε στην κυκλοφορία του πρώτου τους album, Apophenia, στις 9 Μαρτίου του 2023. Αν είστε λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής αυτό το album είναι για εσάς. Κατά την προσωπική μου άποψη όμως, πρέπει να το ακούσουν όλοι όσοι ασχολούνται με τη μουσική, καθώς είναι κάτι “φρέσκο”. Η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι το φόρτε μου, παρόλα αυτά όμως ο σύνθετος και ακουστικά ευχάριστος συνδυασμός μεταξύ των διαφόρων ειδών μουσικής έχει ως αποτέλεσμα κάθε τραγούδι να ακούγεται διαφορετικό που δεν βαρέθηκα ούτε λεπτό ακούγοντάς το. Χαρακτηριστικά του album είναι τα πιασάρικα beats, οι ηλεκτρονικές του ατμόσφαιρες, οι χαοτικές μελωδίες, τα synths που κάνουν ένα τραγούδι πιο σκοτεινό, αλλά και οι distorted φωνές σε μερικά σημεία των τραγουδιών που περιέχουν lyrics. Οι στίχοι τους είναι αγγλικοί και οι περισσότεροι επαναστατικοί, καθώς επίσης σε όλα τα τραγούδια τους, με στίχους ή χωρίς, σκοπός τους είναι να δημιουργήσει ο ακροατής δικές του ιστορίες, οργανώνοντας ένα είδος μουσικής που προκαλεί διάφορες σκέψεις και συναισθήματα.

Το Apophenia αποτελείται από 9 κομμάτια, 5 από τα οποία συνοδεύονται από άλλους καλλιτέχνες. Οι συνεργασίες με τους Sad Disco, Sugahspank!, Grey skies, και Irene Skylakaki πιστεύω πως έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ποικιλομορφία των τραγουδιών. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια θα ήταν το “Descending Into Madness”, στο οποίο με γοήτευσε το άκουσμα παρόμοιο με shoegaze, αλλά και το “Cynical”, που είναι περισσότερο alternative rock. Παρόλα αυτά, και τα 9 τραγούδια ανταποκρίνονται σχεδόν σε όλα τα είδη μουσικής, οπότε το βρίσκω δύσκολο να μείνει κάποιος απογοητευμένος.

Μπορείτε να ακούσετε το album εδώ.

Αναστασία Κωνσταντινίδου

___________________________________________________________________________________

Μπάμπης Παπαδόπουλος – Γεννηθήκαμε Χτες

 

   Ο δίσκος του Μπάμπη Παπαδόπουλου «Γεννηθήκαμε χτες» είναι μία συλλογή  5 οργανικών κομματιών και 6 μελοποιημένων ποιημάτων, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2023. Είναι η πρώτη απόπειρα του καλλιτέχνη να μελοποιήσει ποιήματα και να τραγουδήσει ο ίδιος.

   Το άλμπουμ έχει επιρροές από folk και ελληνικά ρεμπέτικα στοιχεία, ενώ ορισμένα κομμάτια θυμίζουν το μουσικό παρελθόν του καλλιτέχνη στις Τρύπες. Τον πρώτο λόγο σε όλα τα τραγούδια έχει η ηλεκτρική κιθάρα, ενώ άλλα όργανα έχουνε περιορισμένη συμμετοχή, πράγμα που κάνει τον ήχο να ακούγεται περισσότερο ηλεκτρικός και ίσως για κάποιους αρκετά μονότονος. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι τα μελοποιημένα ποιήματα είναι σε ελεύθερο στίχο, ο οποίος κάνει τη μελοποίησή τους ακόμα πιο δύσκολη.

Η συλλογή των τραγουδιών έχει μεγάλη ποικιλία σε ηχόχρωμα, αλλά επικεντρώνεται σε συγκεκριμένες μελωδίες για μεγάλο χρονικό διάστημα με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολο στο άκουσμα από το ευρύ κοινό. Για τους πιστούς όμως του είδους είναι μία αξιόλογη και ξεχωριστή δουλειά.

Ειρήνη Παπαδοπούλου

 

___________________________________________________________________________________

The Basements - Sounds of Yesterday 

  Οι Basements επιστρέφουν μετά από αρκετό καιρό δισκογραφικά με το “Sounds of Yesterday”.  Όπως προδίδει και ο τίτλος του δίσκου, η μουσική είναι εμπμευσμένη από το παρελθόν και πιο συγκεκριμένα από τους folk garage ήχους των 60s που πολύ λίγες μπάντες της εποχής μας έχουν καταφέρει να τους αποτυπώσουν στα τραγούδια.

  Να πω την αλήθεια, την μπάντα δεν την γνώριζα και ούτε άκουγα συχνά αυτό το είδος μουσικής, αλλά μέσα από αυτό το πρόγραμμα μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω το συγκρότημα και να ακούσω την μουσική τους, που ένα από τα τραγούδια που μου έκανε το “κλικ” από τον καινούριο τους δίσκο είναι το “Dream”

  Στην πραγματικότητα, υπάρχουν αρκετά ωραία τραγούδια μέσα στο άλμπουμ που είναι δύσκολο να επιλέξεις και να πεις, ότι ξέρεις κάτι αυτό είναι καλύτερο από το άλλο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και οι ήχοι, όπως τα φωνητικά επεξεργασμένα στο reverb και οι psych punk ήχοι σε κομμάτια όπως το “Sounds of Yesterday”.

  Ειναι εντυπωσιακό που οι The Basements έχουν καταφέρει στο καινούριο τους άλμπουμ να ξαναβγάλουν προς τα έξω τους ήχους του χθες, κρατώντας αρκετά στοιχεία του σήμερα και να είναι επίκαιροι. Γι αυτό, λοιπόν, σας προτείνω να πάτε να ακούσετε τους ήχους του χθες από τους The Basements

Ευαγγελία Πεντζουρίδου

___________________________________________________________________________________

Diesel Cindy - Spill the Dirt

Το ροκ συγκρότημα "Diesel cindy"που δημιουργήθηκε στην Αθήνα  στη  διάρκεια του 2022 κυκλοφόρησε  στις 17 Νοεμβρίου 2023 τον πρώτο της δισκο με το όνομα "Spill the dirt ".

Το άλμπουμ αποτελείται  από 8  τραγούδια (sons of nothing,angels,seeds,bazooka witch,no truth no end,,spill the dirt,the walk).Από το πρώτο κιόλας τραγούδι(sons of nothing),το άλμπουμ θυμίζει 60s και 90s ήχους με πολύ έντονο το στοιχείο της ηλεκτρικής κιθάρας και αγγλικούς στίχους. Προσωπικά δεν μου αρέσει πολύ  αυτό το είδος μουσικής και ο τόσο δυνατός ήχος που επικρατεί σε όλο το άλμπουμ .Ωστόσο, βρίσκω τους στίχους πολύ καλογρραμμένους ,με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα ,προβάλλοντας πολλά διαχρονικά κοινωνικά προβλήματα .( όπως στην περίπτωση του “Seeds”, εκεί όπου οι Diesel Cindy τραγουδούν «η νέα παγκόσμια τάξη / ήταν πάντα η αιτία / αγώνας για γνώση, πλούτο, δύναμη / αλλά όχι και για αγάπη».)

Συμπεραίνοντας,πιστεύω πως για όσους ακούνε ροκ μουσική, αξίζει να ακούσουν αυτόν τον δίσκο,όχι μόνο για την έντονή του μουσική,αλλά και για τους στίχους που έχουν ένα αρκετά βαθύ νόημα .

Βασίλης Τσίκνας

___________________________________________________________________________________

Άννα Στερεοπούλου - AWΕ

Η  μουσικός, πιανίστρια, συνθέτρια αλλά και ηχητική ερευνήτρια Άννα Στερεοπούλου παρουσίασε το έβδομο της (solo) άλμπουμ ονόματι AWE (δέος) στης 4 Ιουνίου και η πρώτη ακρόαση του πραγματοποιήθηκε στης 12  Ιουνίου του 2023. Σύμφωνα με την ίδια που το χαρακτηρίζει αρκετά προσωπικό, είναι μια ηχητική μυητική προσέγγιση σε κοινωνικά-πολιτιστικά θέματα,από την αρχαιότητα έωςσήμερα για μελλοντικές ανάγκες. 

Είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο είδος μουσικής όπου οι ακροατές του είναι επιλεγμένοι. Λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα, τα περισσότερα κομμάτια του δεν περιέχουν στίχους, και με έμμεσο τρόπο εκφράζει συναισθήματα που στην τελική μας είναι γνώριμα. Παρόλη την ύπαρξης αυτών των στοιχείων εμένα δεν μου φάνηκε ενδιαφέρον. Προσωπικά δεν ανήκει στα ακούσματα μου και γι’αυτό δεν θα το προτιμήσω. 

Νίνα Πασάι

Ράδιο Ξάνθη 93.5, Ξάνθη στο Live24.gr

Ράδιο Ξάνθη 93.5, Ξάνθη στο Live24.gr: Άκου στο Live24.gr ζωντανά τον Ράδιο Ξάνθη 93.5 | Ράδιο Ξάνθη 93.5, Ξάνθη στο live24.gr | Your Internet Media Tuner

Δημήτρης Ζερβουδάκης: Η γενιά μου σας οφείλει μια συγγνώμη

[Συμμετείχαν οι μαθητές: Αμαλία Κουτρούμπα, Αλέξανδρος Σιγλίδης, Στέλλα Ασημάκη, Φένια Κοπτερίδου, Χαράλαμπος Παπαδόπουλος]

Βρείτε το group μας στο Facebook

Στις 5 Ιανουαρίου, πριν τη συναυλία του στη στκηνή της Misirlou, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, τραγουδοποιός (γιατί το μουσικός δεν το δέχεται για τον εαυτό του) που μετράει εμπειρία δεακαετιών, μας παραχώρσε λίγο από τον χρόνο του για μια συνέντευξη.

Το live του, που ακολούθησε, διήρκησε πάνω από τρεις ώρες (με μικρό, έστω διάλειμμα), χωρισμένο σε δύο μέρη.  Στελεχωμένος με κιθάρα-μπάσο-ντραμς, αλλά και μπουζούκι και μια μεγάλη ποικιλία πνευστών, έπαιξε τα γνωστά, αγαπημένα κομμάτια του, όπως το ορόσημο Γράμμα σ' έναν Ποιητή, τα Ανείπωτα, η Πλατεία Ναυαρίνου ή το Κράτα με, αλλά και νεότερες συνθέσεις του, όπως του Τρελού η Ανάσα, από τον τελευταίο του δίσκο και το Abo Johnny.

Έδειξε ένα πρόσωπο ιδαίτερα επικοινωνιακό και με χιούμορ, συζητούσε με το κοινό και τους μουσικούς του και μοιράστηκε τις ιστορίες πίσω από πολλά από τα τραγούδια του, ανεφερόμενος και στους στιχουργούς τους (γιατί καποια από αυτά δεν είναι σε δικό τους στίχο) που ήταν συνήθως δικοί του άνθρωποι, φίλοι του. Η παρουσία του ήταν δυναμική και ηχηρή, κρύβοντας τα 63 του χρόνια, όχι όμως και την εμπειρία που του έχουν αφήσει.

Το κοινό δυστυχώς δεν ήταν και τόσο αφοσιωμένο στη συναυλία, στο οποίο συνέβαλε σίγουρα το μέγεθος του χώρου - τα πίσω τραπέζια ειδικά, ήταν πολύ μακριά και η μουσική περνούσε μάλλον σε δεύτερη μοίρα. Ο τραγουδιστής αναγκάστηκε μάλιστα να παραπονεθεί για τις ομιλίες. 

Παρακάτω η συνέντευξη:

   

 

 Ποια ήταν τα ακούσματα σας σε μικρή ηλικία;

Στο σπίτι η οικογένεια μου γενικώς άκουγε μουσική. Οι γονείς μου τραγουδούσαν και ο πατέρας μου έπαιζε επίσης λίγη κιθάρα. Θυμάμαι ότι τους άρεσαν όλα τα λαϊκά της εποχής, αλλά τους άρεσε πολύ και ο Γούναρης. Είχα και την τύχη να ακούσω και πάρα πολύ ρεμπέτικο σε μικρή ηλικία, από έναν μπάρμπα μου. Επίσης είχα την τύχη να έχω μεγάλο αδερφό, ο οποίος με έφερνε σε επαφή με ότι γινόταν στην διεθνή σκηνή εκείνο τον καιρό. Μέσα από την άνθιση του ροκ, ειδικά. Οι “φάπες” έρχονταν από διαφορετικές μεριές και ήταν τελείως αντιφατικές. Και έτσι προέκυψε και αυτή η αγάπη για τον συνδυασμό όλων αυτών των μουσικών στοιχείων, δηλαδή για την διαφορετικότητα.

 

Πως ξεκινήσατε να ασχολείστε ο ίδιος με τη μουσική;

Η απόφαση αυτή έγινε στο πανεπιστήμιο. Στο τρίτο ή τέταρτο έτος, όταν είχα μεγαλώσει. Ασχολιόμουν από μικρός, αλλά εντελώς ερασιτεχνικά: στο σπίτι, με φίλους μόνο.

 

Πότε ξεκινήσατε να παίζετε;

Νωρίς, από το γυμνάσιο. Μετά στο πανεπιστήμιο οι παρέες ανοιχτήκανε, παίζαμε πιο συχνά, πιο πολύ. Προκύψαν και τα πρώτα συγκροτήματα και δουλεύαμε σαν μουσικοί πλέον. Έπρεπε να προχωρήσει λιγάκι και το βιοποριστικό κομμάτι και η μουσική μας κέρδισε. Από τους Nέους Eπιβάτες, μείναμε όλοι στην μουσική, αυτό είναι το ευχάριστο - παρόλο που κάποιοι κάνανε και δεύτερες δουλειές.

 

Σε ποιο σημείο μπορούσατε να βιοποριστείτε αποκλειστικά από τη μουσική;

Αρκετά νωρίς, γιατί είχαμε κάνει μια παρεούλα και παίζαμε σε ταβερνάκια στην Θεσσαλονίκη - και τα καλοκαίρια στην Θάσο σε ένα καλοκαιρινό μαγαζί αντίστοιχα.

 

Πως έχει εξελιχθεί η σχέση σας με τον κόσμο σε όλα αυτά τα χρόνια;

Η σχέση μου με τον κόσμο ξεκίνησε μέσα σε μία πολύ ταραγμένη εποχή. Στην χώρα υπήρχε δικτατορία. Η πτώση της δικτατορίας μας βρήκε μικρά παιδιά, δεκατεσσάρων χρονών περίπου. Και όσοι είχαμε μεγάλα αδέρφια είχαμε και τα ερεθίσματα από αυτούς που βγήκαν μπροστά, διεκδίκησαν κάτι καλύτερο για τον εαυτό τους και την κοινωνία μας. Μπήκα πολύ νωρίς σε μία κοινωνική “ενσυναίσθηση”. Όταν, με τον καιρό, άρχισαν οι πρώτες δυσκολίες, οι πρώτες απογοητεύσεις από αυτή την δραστηριότητα και την στάση, δεν θεώρησα σωστό να αποσυρθώ και να ιδιωτεύσω, αλλά έδωσα πολλά στον τρόπο επικοινωνίας μέσω της μουσικής. Αυτό που δεν μπορούσε να μου βγει κανονικά, άρχισα να το απολαμβάνω μέσα από τη μουσική.

Και είχα και την τύχη, αργότερα, να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους του χώρου, οι οποίοι ήταν σαφώς ταγμένοι σε μια άλλη λογική για τα πράγματα. Το έργο τους αναζητούσε μια πιο δίκαιη κοινωνία, δημοκρατία για τον τόπο… -  και αυτός ο τρόπος μου άρεσε. Συνδύασα την κοινωνική εκφορά μου με την μουσική και τελικά βρήκα ένα μοτίβο το οποίο θεώρησα ότι άξιζε τον κόπο: μπόρεσα να λέω κάτι, να παλεύω για κάτι και ταυτόχρονα να περνάω καλά μέσα από τη μουσική μου.

 

Πως εξελίχθηκε το κοινό σας από τότε μέχρι τώρα;

Είναι πολλά χρόνια. Κάποιοι, που δεν σώθηκαν με τίποτα, επέλεγαν και τότε και σήμερα σκουπίδια. Τώρα, το να έρχεται κόσμος και να μου λέει ότι μέσα από την δική μου προσπάθεια γνώρισε λίγο καλύτερα την μουσική και σε μια πιο ευγενή μορφή της τολμώ να πω, για εμένα είναι μεγάλη νίκη. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει.

Πως γεννιέται ένα κομμάτι σας; Για παράδειγμα γράφετε πρώτα τους στίχους ή την μουσική;

Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος σε αυτό…Πολλές φορές σε βασανίζει μια ιδέα μελωδική την οποία θα την καταγράψεις με κάποιο τρόπο και μετά εκεί πάνω πιθανόν να σου να σου έρθουν κάποια λόγια ή και αντίστροφα - πρώτα να σου να σου έρθουν τα λόγια και αργότερα να τα ντύσεις με τη μουσική σου… 

Έχει να κάνει νομίζω με το τι ερέθισμα εισπράττεις. Βλέποντας δίπλα σου π.χ. μια μεγάλη χαρά ή αντίστοιχα κάτι πολύ στενάχωρο, θα σου δώσει το έναυσμα να ξεκινήσεις, να εκφράσεις το συναίσθημα σου… Θα μου πεις μέσα από την τέχνη; Ναι, μέσα από την τέχνη φυσικά. Η τέχνη πρέπει να το κάνει αυτό, να τακτοποιεί λίγο τα πράγματα που είναι σε ανισορροπία. Και ποιος είναι ο δείκτης για την ισορροπία;  

Νομίζω ο άνθρωπος… στον πυρήνα της προσπάθειας είναι και πρέπει να είναι εκεί πάντα ο άνθρωπος!

 

Πως προέκυψε το συγκρότημα Νέοι επιβάτες;

Νομίζω μέσα από την ανάγκη ζήσουμε από αυτό που κάνουμε, να έχουμε την χαρά να το ζήσουμε.

Και ξεκινήσαμε ως φίλοι, μέσα από τα στέκια που υπήρχαν τότε, μέσα από διεργασίες που είχαν άμεση σχέση με την καθημερινότητα, με τη ζωή. Δεν είχαμε αυτή την αντίληψη του “εγώ, ως ματαιόδοξος νέος θα χτυπήσω την πόρτα σε μια δισκογραφική και θα ζητήσω να με κάνει φίρμα”. Υπήρχε και υπάρχει αυτή η νοοτροπία στους ανιρώπους, αλλά εμείς θέλαμε να βγούμε και να πούμε κάτι, να πούμε την αλήθεια μας.

Με ποιον τρόπο έγινε το βήμα έτσι ώστε να μπείτε στην δισκογραφία; 

Εμείς τότε είχαμε και μία αλλιώτικη τρέλα. Μας είχε γίνει μια πρόταση, γιατί ήταν πολύ της μόδας τότε, να πηγαίνουμε σαν κομπανία σε μικρά στέκια και να παίζουμε διασκευές λαϊκών και ρεμπέτικων κομματιών – το οποίο ρεμπέτικο παίζεται και σήμερα αρκετά, το βλέπετε κι εσείς. Βέβαια είναι πολύ καλό αυτό για μένα, το ότι ξαναέρχεται  το ρεμπέτικο και το γνωρίζουν και οι νέες γενιές. 

Κακά τα ψέματα, το ρεμπέτικο τραγούδι, το λαϊκό και φυσικά το δημοτικό είναι το γονιδίωμά μας, είναι ο τρόπος μας ως πολιτισμός, η σφραγίδα μας στην παγκόσμια κοινότητα. Πρέπει να σεβόμαστε εμείς οι ίδιοι αρχικά την μουσική και στη συνέχεια οι υπόλοιποι. Είτε, αυτός είναι ο πλανήτης ολόκληρος, είτε είναι εξωγήινοι…[γέλια]

Και αυτό έχει μεγάλη αξία… Να μπορείς να είσαι όλα αυτά τα οποία έχουν έρθει σήμερα ως συλλογική μνήμη!

Και για να συμπληρώσω και σχετικά με την δισκογραφία, θυμάμαι τότε είχαμε βγάλει μια αφίσα, στην νομική στην Θεσσαλονίκη, η οποία έλεγε “Εμείς, σε δικά μας τραγούδια”. Θέλαμε να κάνουμε ένα συγκρότημα το οποίο δεν θα έκανε επανεκτελέσεις. Δε μας αφορούσε κάτι τέτοιο.

 Θέλαμε να έχουμε να πούμε κάτι εμείς, ως νέα γενιά… Είχαμε ήδη ετοιμάσει κάποια τραγούδια τα οποία τα παίζαμε στις παρέες, σε στέκια φοιτητικά, που ήταν πιο ελευθεριακά σε ό,τι αφορά την αισθητική τους, δεν είχαν αυτόν τον αυστηρό συντηρητισμό!

 

 Ο Γιάννης  Μαρκόπουλος που σας είδε και σας “τσίμπησε”;

Ο Γιάννης ο Μαρκόπουλος μας άκουσε καταρχάς ως νέους επιβάτες και μας φώναξε να πάμε να συμμετάσχουμε σε ένα δίσκο του, “To ρεπορτάζ”, περίπου το ‘86…

Μετά από την γνωριμία μας υπήρξε μια έντονη δραστηριότητα. Συμμετείχαμε σε διάφορες δουλειές, εκεί γνωρίστηκα και με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, γιατί οι δυο τους ήταν πολύ καλοί συνεργάτες.  Και έτσι κολλήσαμε σαν παρεάκι σε διάφορους τομείς… 

Ο Παύλος πάντα είχε ένα καλό λόγο, μια συμβουλή ρε παιδί μου . Θυμάμαι κουβέντες του μέχρι σήμερα! Εμείς τότε, τον ακούγαμε ως φοιτητές τον Παύλο· όπως και το Πουλικάκο…Την πρώτη φορά που βρέθηκα στον ίδιο χώρο με τον Παύλο…έπαθα σοκ!

 

Σχετικά με αυτό, διαβάσαμε πως θα έβγαινε ένας δίσκος που θα γράφατε με τον Παύλο και τον Παντελή Δεληγιαννίδη. Γιατί δεν πραγματοποιήθηκε τελικά;

Εκείνον  τον καιρό ο Παύλος είχε «ορφανά» τα Μπλουζ του Πρίγκηπα. Τα Μπλουζ του Πρίγκηπα ποτέ δεν έγιναν δισκογραφική δουλειά, μόνο βγήκανε σαν demo. Τον ίδιο καιρό εγώ είχα γράψει το Γράμμα σ’ έναν Ποιητή, ήδη το είχα στο συρτάρι μου. Έγραψα και λίγα ακόμα τραγούδια τα οποία είχαν πιθανά ένα ενδιαφέρον, αντίστοιχα και για τον Παύλο. Έτσι και έγινε μία πρόταση: να πω εγώ μερικά από τα Μπλουζ του Πρίγκηπα, να πει ο Παύλος κάποια από τα δικά μου και να δημιουργήσουμε έναν κοινό δίσκο τον οποίο θα έφτιαχνε ο Παντελής Δεληγιαννίδης.

 Δυστυχώς όμως, δεν καταφέραμε να το κάνουμε αυτό. Βέβαια, το Γράμμα σ’ έναν Ποιητή με έχει στιγματίσει εντέλει σαν παρουσία… Όχι  ότι θα με χαλούσε να το έχουμε μοιρασμένο με τον Παύλο. Φυσικά και όχι, μη λέμε ότι θέλουμε!

Υπάρχουν συγκεκριμένοι καλλιτέχνες που συνέβαλαν περισσότερο στην εξέλιξη της καριέρας σας? Με ποιον τρόπο?

- Άκουσα σε πολύ μικρή ηλικία τον Σαββόπουλο, από το Φορτηγό του και άρχισα να τον ακολουθώ και να τον συνοδεύω. Τολμώ να πω ότι ακόμα και σήμερα κάποια πράγματα  τα λατρεύω, ξεκάθαρα. Επίσης έχω να πω πως όλοι οι μεγάλοι του ρεμπέτικου με επηρέασαν. Είχα τον μπάρμπα μου να με βάζει να ακούω ρεμπέτικο, αλλά μου έβαζε μόνο τις αυθεντικές εκτελέσεις. Ήταν άνθρωπος της φτώχειας και δούλευε σκληρά, αλλά είχε μεγάλη αγάπη για το ρεμπέτικο και άκουγε με τις ώρες.

Βέβαια το ρεμπέτικο από εκεί δεν γεννήθηκε? Από τη φτώχεια, από τους εργάτες…

-Από την φτώχεια, σίγουρα. Τώρα, για την εργατιά… είναι πολλά που χρήζουν  κοινωνιολογικής προσέγγισης. Αλλά σίγουρα γεννήθηκε από την ανάγκη και από τη μεγάλη δυσκολία . Είχα έναν δάσκαλο που με είχε σε μία χορωδία βυζαντινής μουσικής, γνώρισα νωρίς και τα δημοτικά τραγούδια. Σας το λέω και πάλι, η μεγάλη ανατροπή στο μυαλό μου ήταν η είσοδος στην διεθνούς  σκηνής: Doors, Led Zeppelin, Neil Young, Dylan, Stones, Frank Zapa… Άρχισα εκεί να ξεφεύγω εντελώς και ήταν τέτοιο το συνονθύλευμα στο κεφάλι, που έπρεπε με κάποιον τρόπο, λίγο να το να το συνταιριάξω για να μπορέσει να βγει το δικό σου το στίγμα. Επίσης  θεωρώ πως η γλώσσα μας είναι απόλυτα επαρκής για κάθε μουσικό μοτίβο που υπάρχει. Κάποιοι λέγανε πως δεν κάνει η ελληνική μουσική για την ροκ, που κατά τη γνώμη μου είναι ανοησίες.

Τι επίδραση πιστεύετε ότι έχει η μουσική στην νεολαία και γενικότερα στον κάθε άνθρωπο?

Τώρα είναι σαν να με ρωτάτε τι επίδραση έχει ο έρωτας. Όπως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς έρωτα, έτσι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς μουσική. Όταν έρχεται ο έρωτας, στην αρχή μπορεί να μοιάζει σαν αρρώστια, να ζεις μέσα σε μια τρέλα - το ίδιο πράγμα είναι και η μουσική. Ξεκινάς από ένα τρελό σύννεφο και ξαφνικά βρίσκεσαι...Τώρα βλέπω την κόρη μου  που έχει μπει στη λόγια μουσική και βλέπω πόσο μελετάει, βρίσκεται σε άλλο κόσμο. Δηλαδή έχεις πολλά πράγματα να δεις και πολλούς τρόπους να κινηθείς. Πάντα όμως η μουσική για μένα ήτανε παρηγοριά  σε δύσκολες στιγμές .

Έχετε αντιμετωπίσει ποτέ αντιδράσεις για την πολιτική τοποθέτηση μέσα στη μουσική σας? Έχει φτάσει ποτέ ο κόσμος σε ακραίο σημείο;

Ας φτάνουν σε αυτό το σημείο… όσο αυτοί φτάνουν εκεί, εμείς ξέρουμε ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Αλίμονο αν δεν έφταναν... Εννοείται παιδιά ότι θα ζήσουμε και αποκλεισμούς. Αλλά μας στηρίζουν πολλοί, όπως η κρατική ραδιοφωνία – γι’ αυτό και την στηρίξαμε κι εμείς, όταν πήγε να κλείσει η ΕΡΤ.

Το διαδίκτυο κάνει πλέον πολύ καλή δουλειά. Αυτοί οι αποκλεισμοί που δημιουργούσαν οι εταιρείες, που έφτιαχναν μία μονομανιακή σχέση του κοινού με το τραγούδι, έχουν τελειώσει. Παλιότερα έβγαινε ένα κομμάτι και το έπαιζαν ακόμα και τα πλυντήρια. Αυτό έχει σπάσει τώρα. Βέβαια έχουμε  άλλη διδακτορία της παραπληροφόρησης - ειδικά για σας είναι  πολύ σημαντικό να προσέχετε. Εμείς λόγω βιωμάτων φιλτράρουμε με ένα διαφορετικό τρόπο τις καταστάσεις, εσείς πρέπει την πατήσετε  για να πάρετε το βίωμα .

Πόσο σημαντική πιστεύετε είναι η σύνδεση μεταξύ πολιτικής και τέχνης?

Νομίζω ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ανάσα.

Η πολιτική, ακόμα και στη διεφθαρμένη της πλευρά - για την οποία είμαστε εμείς υπεύθυνοι, είτε γιατί γοητευόμαστε από αυτή τη διαφθορά είτε γιατί την ανεχόμαστε – είναι απαραίτητη. Ο Αριστοτέλης είπε και είπε αυτά που είπε, τότε που τα είπε: δηλαδή τι σημαίνει πολιτικό ον, ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον δεν μπορεί μόνος του. Άρα αυτομάτως ορίζεται και η αξία της παρουσίας της πολιτικής στη ζωή μας.

Το ότι θέλουνε μες στα χρόνια να μας απομακρύνουν από αυτόν τον τρόπο σκέψης, έχει να κάνει με τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής, όπως και της δικαιοσύνης αν θέλετε, όπως και τον δικαιωμάτων που γκρεμίζονται σήμερα -κάτι το οποίο σας αφορά πάρα πολύ. Γιατί παιδιά, μην ξεχνάτε ότι εσείς είστε ο στόχος της εκμετάλλευσης. Εμείς σιγά-σιγά παροπλιζόμαστε, περνάμε σιγά-σιγά στην εφεδρεία.

Γι’ αυτό, όσο μπορείτε, με τα εφόδιά σας, με τις σπουδές σας, με τη βοήθεια των γονιών σας, να παραμείνετε στην πολιτική. Να μείνετε στην κοινωνία, γιατί σας έχει ανάγκη. Εσείς είστε η ελπίδα.

 

Nα πιαστώ από αυτό για τις σπουδές που είπατε: πέρσι υποβαθμίστηκαν τα πτυχία των δραματικών σχολών και δικαίως αντέδρασαν όλοι οι καλλιτέχνες. Πιστεύετε ότι διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο και οι υπόλοιπες τέχνες; Ότι έχει ξεκινήσει μία αλυσίδα;

Ναι, κινδυνεύουν παιδιά. Οτιδήποτε δίνει χαρακτήρα αυτονομίας, αυτενέργειας στο άτομο ή σε συλλογικότητες, οτιδήποτε μπορεί να μας φέρει κοντά και να μας οδηγήσει στο δρόμο της αλληλεγγύης δεν το θέλουν πια. Θέλουν ατομικότητα, θέλουν να μας ελέγχουν όλους και να μην έχουμε επαφή με τον διπλανό μας. Να είμαστε μόνοι μας. Αυτό το πράγμα όμως δεν θα περπατήσει, γιατί βλέπουμε τι συμβαίνει με τη βία και μάλιστα στις ηλικίες σας - έχω και έναν έφηβο εγώ στο σπίτι - για το οποίο τολμώ να πω ότι εμείς σας οφείλουμε μία συγνώμη.

Γιατί έχουμε πολύ μεγάλη ευθύνη για αυτά τα χάλια. Και οι συνομήλικοί μου δεν κάθονται να το δουν αυτό και να πάρουνε αυτή την ευθύνη - και την πολιτική, αλλά και την κοινωνική (να στηρίξουν τα εργασιακά δικαιώματα, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, που είναι τώρα σε πρώτο πλάνο και αποτελούν μία καινούργια πραγματικότητα την οποία πρέπει να δεχτούμε). Οι συνομήλικοί μου δεν βγαίνουν μπροστά… από τα παιδιά τους πρακτικά. Εγώ από αυτό πληγώνομαι και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Να σας το πω πάρα πολύ απλά: δεν μπορεί να πέφτει τόσο ξύλο μέσα στο πανεπιστήμιο από την πανεπιστημιακή αστυνομία και οι συνομήλικοί μου να λένε “Α, δεν άκουσα”. Τι θα πει δεν άκουσες; Δεν άκουσες; Φταις!

Τώρα θα πέσει λίγο η ένταση… Είδαμε ότι σπουδάσατε νομική

Το οικονομικό της νομικής

Μάλιστα. Θέλουμε να ρωτήσουμε πώς προέκυψε. Δηλαδή το θέλατε;  Υπήρχαν πιέσεις; Θέλατε να πάτε κατευθείαν για μουσικός;

Όχι, ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα γίνω μουσικός. Βρέθηκα στο οικονομικό, επειδή έπιασα αυτές τις μονάδες, όπως και τόσα άλλα παιδιά. Άλλα δηλώσαμε, αλλού βρεθήκαμε. (Και τελικά τι μας λένε; «Στον εργασιακό σας βίο, θα αλλάξετε δουλειά μπορεί και τέσσερις φορές»)

Βρεθήκαμε σε μία σχολή που δεν μπόρεσε να μας κρατήσει. Εμείς είχαμε μία άλλη προσέγγιση: αγαπούσαμε κάποιοι την πολιτική οικονομία, τα οικονομικά και κοινωνικά μοντέλα που είχαν προκύψει και μελετούσαμε, δυστυχώς όμως δεν ήταν μία σχολή που μπορούσε να ικανοποιήσει αυτές μας τις ανάγκες. Και αναγκαστήκαμε, πολλοί από εμάς, να αλλάξουμε κατεύθυνση. Κάποιοι πήγαν στις παιδαγωγικές ακαδημίες, κάποιους σαν και μένα μας νίκησαν τα μαθηματικά.

Γιατί εμείς δεν είχαμε διδαχτεί τα αντίστοιχα μαθηματικά στο λύκειο για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά στο πρώτο και το δεύτερο έτος του πολυτεχνείου. Κι έπρεπε έτσι, στο οικονομικό της νομικής, να κάνουμε μαθηματικά λυκείου για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτά που μας είχαν έρθει. Δηλαδή να κάνουμε φροντιστήριο για τα μαθηματικά της σχολής. Και μαζεύτηκε ένας τεράστιος όγκος δουλειάς - εγώ να φανταστείς διαφορικές εξισώσεις δεν είχα δει ούτε στον ύπνο μου… Όρια και προόδους... Και τώρα που τα λέω, ανατριχιάζω.

Παρόλα αυτά, σας άφησε κάτι θετικό η σχολή;

Ναι, σίγουρα. Από όλα αυτά τα χρόνια στην πανεπιστημιακή κοινότητα, νιώθουμε μία προαγωγή… Υπήρχε και ένας φοιτητικός όμιλος θεάτρου και κινηματογράφου, υπήρχε έντονη πολιτιστική δραστηριότητα και ήμασταν κοντά σε αυτό. Συμφοιτητές μας οργάνωναν θεατρικές παραστάσεις πολύ αξιόλογες και πολλοί απ’ αυτούς μείναν και στο σανίδι. Δεν μας έμεινε δηλαδή κάτι από την σχολή καθ’ αυτή, αλλά από το περιβάλλον.

Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;

Να πάω στο φεγγάρι!

Το πρώτο πλάνο σίγουρα είναι η μουσική. Ετοιμάζουμε μία δουλειά πάνω σε πέντε ποιήματα του Brecht, ένα του Mayakovski, ένα το Λασκαράτου, ένα του Σαχτούρη και ένα του T.S. Eliot. Είναι 9 τραγούδια, τα οποία θα κυκλοφορήσουν προς την άνοιξη.

Ωστόσο ετοιμάζουμε και κάτι ακόμα. Ο μπασίστας  μας είναι ο Χρήστος Τσαπράζης που έπαιζε και στα Ξύλινα Σπαθιά. Με το Χρήστο γνωριζόμαστε από πολύ παλιά, όσα χρόνια είμαι στη μουσική. Έχουμε συγκλίνει στην φιλία και στην συνεργασία μας και ζούμε μαζί. Μου έφερε ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι. Τους στίχους έχει γράψει ένας φίλος, ο Νίκος ο Μοσχόπουλος. Μας χάρισε ένα πολύ ωραίο στιχάκι και ηχογραφούμε και αυτό τώρα, στο οποίο μάλιστα συμμετέχει και ένα υποσύνολο της συμφωνικής ορχήστρας της Γιουβέντα που είναι ορχήστρα νέων στην δική σας ηλικία και είναι απίστευτοι. 

 

Σχετικά με τον πρώτο δίσκο που είπατε ότι ετοιμάζετε με τα ποιήματα. Σε συνεργασία με ποιους θα γίνει αυτό;

Την μουσική την έχει γράψει ο Γιώργος ο Κομπογιάννης, ο οποίος έχει μεγάλη θητεία στην θεατρική μουσική.

 

Είστε πρόεδρος του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος, για ακόμα μια χρονιά. Ποια είναι η δράση του συλλόγου για αυτούς που δεν ξέρουν;

Καταρχάς χαίρομαι που με ρωτάτε για τον σύλλογο. Είναι ένα εργασιακό σωματείο -όχι ένας σύλλογος γενικός και αόριστος- στο οποίο πρώτη γραμμή είναι η δραστηριότητα του κλάδου. Είναι ένα σωματείο το οποίο δεν κάνει διακρίσεις (είδος μουσικής, πολιτική ταυτότητα κτλ) στα μέλη του. Για εμάς, αυτό που προέχει είναι η εκπροσώπηση του κλάδου. Και τα έχουμε καταφέρει αρκετά καλά, με την έννοια ότι έχουμε μια δυνατή αντιπροσώπευση στο εργατικό κέντρο της Θεσσαλονίκης και έχουμε επίσης κοινωνικοποιηθεί στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος-Ακροάματος στην Αθήνα, παίρνοντας μάλιστα την αντιπροεδρία. Τέλος, όπου υπάρχει συλλογική συζήτηση είμαστε παρόντες, εκπροσωπώντας ένα μεγάλο κομμάτι μουσικών “ελευθέρας βοσκής”, όπως τους λέω εγώ. Γιατί υπάρχουν κι άλλα σωματεία, σοβαρά, με συμβάσεις δημοσίου, όπως συμφωνικές ορχήστρες, η κρατική ορχήστρα της ΕΡΤ…

 

Πάντως είναι πολύ σημαντική η δράση σας.

Ειλικρινά χαίρομαι που το λέτε. Για εμάς αυτό είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση και μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε για να παραδώσουμε ένα εργαλείο δουλειάς στους νεότερους. Γιατί είναι αλλιώς να πηγαίνεις μόνος να διεκδικήσεις το δίκιο σου για κάτι που έγινε στον χώρο της εργασίας και αλλιώς να έχεις μαζί σου ολόκληρο σωματείο, είναι πολύ διαφορετικά.

Τώρα, ας πούμε σκεφτόμαστε να βγάλουμε μια ανακοίνωση που να τους λέει να προσέξουν τον κλάδο μας γιατί όλη αυτή η παραφιλολογία με τον κορονοϊό καταστρέφει την δουλειά μας και γι’ αυτούς δεν τρέχει τίποτα. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν οικογένειες από πίσω. Όμως όταν έχεις να κάνεις με ένα σωματείο που ιδρύθηκε το 1922…. Βάλτε με το μυαλό σας τι ευθύνη είναι. Πάνω από εκατό χρόνια σωματείο! Επίσης έχουμε και κάποια έσοδα. Έχουμε στήσει ένα ταμείο αλληλοβοηθείας που στον καιρό της πανδημίας έλαβε έσοδα απ’ όλο τον πλανήτη, χωρίς υπερβολή. Είχαμε εισφορές από ομογενείς από Αυστραλία, Καναδά, Αμερική, Γερμανία, Κύπρο. Με αυτές προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια σειρά κουπονιών γιατί εκείνη την εποχή οι μουσικοί αγγίζαμε την ανθρωπιστική κρίση. Φανταστείτε ότι το σωματείο μας, στην ιστορία του, δύο φορές έχει διανείμει επισιτιστική βοήθεια. Η μια ήταν στην κατοχή και η άλλη τώρα στην πανδημία. Τα λέγαμε στους διαχειριστές του συστήματος τότε και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι εννοούσαμε. Δεν είχαν καμία επαφη.

 

Αυτά είχαμε να πούμε. Ευχαριστούμε πολύ!

Εγώ ευχαριστώ παιδιά!